dialysis living

Λευκωματουρία: Παθοφυσιολογία, επιπλοκές, πρόγνωση. Σύγχρονες θεωρήσεις

Τεύχος 41

Μαρία Καλιεντζίδου
Νεφρολόγος, Διευθύντρια Νεφρολογικού Τμήματος, Γενικό Νοσοκομείο Καβάλας.

Η μελέτη του χειρισμού των πρωτεϊνών από τους νεφρούς και ο μηχανισμός της πρωτεϊνουρίας στη νεφρική νόσο, είναι μια περιοχή ολοένα αυξανόμενης έρευνας στην επιστημονική βιβλιογραφία. Κανένα άλλο θέμα στη νεφρική παθοφυσιολογία δεν έχει προκαλέσει τόσο ενδιαφέρον και αντιπαράθεση όπως η πρωτεϊνουρία. Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες πρωτεΐνες υψηλού μοριακού βάρους του πλάσματος (αλβουμίνη, σφαιρίνη) δεν μπορούν να περάσουν από τον σπειραματικό φραγμό διήθησης, ενώ οι χαμηλού μοριακού βάρους πρωτεΐνες μπορούν να περνούν «ελεύθερα» από τη μεμβράνη διήθησης. Παρόλα αυτά το διηθούμενο πρωτεϊνικό φορτίο είναι χαμηλό και 95% επαναρροφάται κατά την είσοδο του στον αυλό του εγγύς σωληναρίου, συνεπώς η απέκκριση πρωτεΐνης (urine protein excretionUPE) δεν υπερβαίνει τα 150 mg/d όπου η αλβουμίνη είναι λιγότερη από 30 mg.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Clostridium difficile: Συνέντευξη με τον ιατρό, λοιμωξιολόγο κ. Παναγιώτη Πετρίκκο

Τεύχος 41

Παναγιώτης Πετρίκκος
Παθολόγος-Λοιμωξιολόγος, Επιμελητής Β’ Παθολογικής Κλινικής, 251 Γενικό Νοσοκομείο Αεροπορίας

Το C.difficile είναι ένα αναερόβιο, gram θετικό, τοξινογόνο και σπορογόνο βακτήριο, το οποίο έχει αναγνωριστεί από το 1978 ως αίτιο διάρροιας που σχετίζεται με τη χρήση των αντιβιοτικών. Αποτελεί το πιο συχνό λοιμώδες αίτιο νοσοκομειακής διάρροιας. Tην τελευταία δεκαετία παρατηρείται παγκοσμίως αύξηση στη συχνότητα, τη σοβαρότητα και τη θνητότητα της λοίμωξης απο το βακτήριο αυτό. Η αύξηση αυτή σχετίζεται κυρίως με την ευρεία χρήση των αντιμικροβιακών φαρμάκων, την παρατεταμένη νοσηλεία των ασθενών και την αυξημένη υποψία των ιατρών στο να το αναζητούν ως πιθανό αίτιο νοσοκομειακής διάρροιας. Επίσης η εμφάνιση νέων περισσότερο λοιμογόνων στελεχών του C. difficile (ribotype 27, NAP1), τα οποία παράγουν αυξημένα ποσά τοξινών, έχει οδηγήσει στην εμφάνιση νοσοκομειακών επιδημιών με υψηλά ποσοστά θνητότητας.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Η συμβολή του νεφρού στη ρύθμιση του ισοζυγίου ύδατος

Τεύχος 41

Φράγκου Ελένη
Νεφρολόγος, Ίδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών Ακαδημίας Αθηνών και Ιατρικό Θεραπευτήριο Ιλίου

Στον υγιή ενήλικα, το ύδωρ του οργανισμού αποτελεί περίπου το 60% του σωματικού βάρους και είναι κατανεμημένο στον εξωκυττάριο χώρο κατά 1/3 και στον ενδοκυττάριο χώρο κατά 2/3. Ο κυριότερος προσδιοριστής της κατανομής του ύδατος στους χώρους αυτούς είναι η ωσμωτική πίεση, η οποία είναι ανάλογη του αριθμού των ωσμωτικά δραστικών σωματιδίων. Επειδή το ύδωρ μετακινείται ελεύθερα κατά μήκος των κυτταρικών μεμβρανών, ο εξωκυττάριος και ο ενδοκυττάριος χώρος βρίσκονται σε ωσμωτική ισορροπία. Κάθε αλλαγή της ωσμωτικότητας οδηγεί σε μετακίνηση ύδατος από το χώρο μεγάλης περιεκτικότητας σε ύδωρ (χαμηλής ωσμωτικότητας) προς το χώρο μικρής περιεκτικότητας σε ύδωρ (υψηλής ωσμωτικότητας). Επομένως, σε διαταραχές ωσμωτικότητας, για να διατηρηθεί η ωσμωτική ισορροπία, το ύδωρ μετακινείται κατά μήκος όλων των κυτταρικών μεμβρανών του οργανισμού, έτσι και κατά μήκος των κυτταρικών μεμβρανών των νευρικών κυττάρων, με αποτέλεσμα την εμφάνιση σοβαρών νευρολογικών συμπτωμάτων που μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και στο θάνατο. Για την αποφυγή της κατάστασης αυτής, το ισοζύγιο ύδατος είναι υπεύθυνο για τη διατήρηση της ωσμωτικότητας του οργανισμού σε σταθερά όρια.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Γενικές αρχές, εξέλιξη και ταξινόμηση μεμβρανών αιμοκάθαρσης

Τεύχος 41

Κυρίτσης Δ. Ηλίας
Νεφρολόγος, Επιστημονικός Υπεύθυνος ΜΧΑ «Νεφρός Νέας Ιωνίας»

Ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της ιατρικής κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, ήταν η υποκατάσταση της νεφρικής λειτουργίας σε ανθρώπους με σοβαρού βαθμού χρόνια νεφρική ανεπάρκεια ή σε περιπτώσεις βαριάς οξείας νεφρικής ανεπάρκειας. Αυτό έγινε εφικτό χάρη στην αιμοκάθαρση, η ανακάλυψη, η εδραίωση και η βελτίωση της οποίας, εξασφάλισε τη συνέχιση της ζωής σε ασθενείς που σε παλαιότερες εποχές ήταν καταδικασμένοι. Ζωτική συνιστώσα στην αποτελεσματικότητα της αιμοκάθαρσης και στην κλινική έκβαση του ασθενούς, αποτελεί η μεμβράνη του φίλτρου της αιμοκάθαρσης. Το 1854, ένας χημικός από τη Γλασκόβη της Σκωτίας, ο Thomas Graham, ανακοίνωσε τις μελέτες του σχετικά με τη μετακίνηση διαλυμένων ουσιών διαμέσου μεμβρανών που χωρίζουν δυο διαλύματα. Λίγο αργότερα, το 1861, εισήγαγε για πρώτη φορά τον όρο «dialysis» - από την ελληνική λέξη διάλυση - για να περιγράψει την απομάκρυνση της ουρίας από τα ούρα προς άλλο διάλυμα, μέσω μιας ημιδιαπερατής μεμβράνης φυτικής προέλευσης και συγκεκριμένα τη περγαμηνή.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο