Αναιμία και Χρόνια Νεφρική Νόσος. Θεραπευτική αντιμετώπιση. Χρήση σκευασμάτων σιδήρου, βιταμίνης Β12, φυλλικού οξέος και συμπλεγμάτων βιταμινών
Τεύχος 24
Mαρινάκης Θ.
Επιμελητής Α’, Αιματολογική κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Γ. Γεννηματάς»
Ξανθόπουλος Β.
Ιατρός, Αιματολογική κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Γ. Γεννηματάς»
Η αναιμία αποτελεί την πιο συχνή επιπλοκή της χρονίας νεφρικής νόσου (ΧΝ Ν). Το 1836 ο Bright πρώτος περιέγραψε τη σχέση μεταξύ αναιμίας και ΧΝΝ, ενώ αρκετά χρόνια αργότερα (1922) οι Brown και Roth κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η αναιμία στη ΧΝΝ προκαλείται από τη μειωμένη παραγωγή ερυθρών αιμοσφαιρίων (RBC) από το μυελό των οστών. Το 1933, οι Parsons και Ekola-Strolberg διαπίστωσαν την ύπαρξη συσχέτισης μεταξύ των επιπέδων της αιμοσφαιρίνης (Hb) και της ουραιμίας και μάλιστα με την τιμή της κρεατινίνης (Cr).Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (WHO) χαρακτηρίζει ως αναιμία τη συγκέντρωση Hb <13g/dl για τους άνδρες και τις μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες και 12 g/dL για τις υπόλοιπες γυναίκες, ενώ η Επιτροπή του National Kidney Foundation / Kidney Dialysis Outcomes Quality Initiative (KDOQI) προτείνει τη διερεύνηση κάθε αναιμίας σε ασθενείς με ΧΝΝ όταν η τιμή της Hb είναι 11 g/dL για τις γυναίκες στην αναπαραγωγική ηλικία και 12 g/dL για τους άνδρες και τις μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες.