Απενεργοποίηση του συστήματος ρενίνης- αγγειοτασίνης και νεφροπροστασία στη διαβητική και μη διαβητική νεφροπάθεια
Τεύχος 27
Δ.Β. Βλαχάκος
Αναπληρωτής Καθηγητής Παθολογίας-Νεφρολογίας, Ιατρική Σχολή, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Υπεύθυνος Νεφρολογικής Μονάδας, Β’ Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Γενικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο «Αττικόν», Χαϊδάρι
Η επιδημιολογία των νεφρικών νόσων σε ασθενείς με χρόνια νεφρική νόσο τελικού σταδίου (ΧΝΝ-ΤΣ) έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Οι μισοί από τους ασθενείς των μονάδων αιμοκάθαρσης (50%) έχουν διαβητική νεφροπάθεια (ΔΝ), 27% υπερτασική νεφροσκλήρυνση και ισχαιμική νόσο των νεφρών, 13% σπειραματονεφρίτιδα και 10% άλλα αίτια. Η επίπτωση του σακχαρώδους διαβήτη (ΣΔ) στον πληθυσμό ακολουθεί την τρομακτική επιδημία παχυσαρκίας, που μαστίζει τις βιομηχανικές κοινωνίες. Το 1995, η επίπτωση του ΣΔ ήταν παγκοσμίως 4,0% και υπολογίζεται πως το 2025 θα αυξηθεί στο 5,4%. Αυτό σημαίνει αυξημένη θνησιμότητα, νοσηρότητα και τεράστιο οικονομικό κόστος. Για την αντιμετώπιση αυτών των ανησυχητικών τάσεων απαιτείται ενημέρωση κοινού και ιατρικού κόσμου για τη σημασία της έγκαιρης διάγνωσης και θεραπείας και του ΣΔ και της αρτηριακής υπέρτασης (ΑΥ).Οι διαβητικοί ασθενείς εμφανίζουν πολύ συχνότερα ΑΥ συγκριτικά με τους μη διαβητικούς, ο δε κίνδυνος καρδιαγγειακών (ΚΑ) συμβαμάτων είναι πολύ μεγαλύτερος. Η αιτιοπαθογενετική εξέλιξη είναι διαφορετική στους δύο τύπους ΣΔ. Ενώ στο ΣΔ τύπου 1 η ΑΥ έπεται της νεφρικής βλάβης, η οποία είναι συνέπεια των μακροχρόνιων επιπλοκών του ΣΔ στο αγγειακό δίκτυο του νεφρικού σπειράματος, στο ΣΔ τύπου 2 η ΑΥ εμφανίζεται ταυτόχρονα ή προϋπάρχει του ΣΔ, λόγω κοινού ενδεχομένως αιτιοπαθογενετικού μηχανισμού.