Ελαχιστοποίηση της ανοσοκατασταλτικής θεραπείας: Εξισορροπούν οι κίνδυνοι τα οφέλη; Επιπτώσεις ανοσοκαταστολής στο λήπτη και το μόσχευμα
Τεύχος 28
Ευαγγελία Ντουνούση
Νεφρολόγος, Επιμελήτρια Β’, Νεφρολογική Κλινική Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων
Η νεφρική μεταμόσχευση αποτελεί τη θεραπεία εκλογής για τους ασθενείς με χρόνια νεφρική νόσο (ΧΝΝ) τελικού σταδίου και αδιαμφισβήτητα τη βέλτιστη επιλογή όσον αφορά στην επιβίωση των ασθενών αυτών. Παρά τη βελτίωση όμως της επιβίωσης των μεταμοσχευμένων ασθενών, το προσδόκιμο επιβίωσής τους παραμένει μικρότερο συγκριτικά με του γενικού πληθυσμού. Η αυξημένη θνητότητα των μεταμοσχευμένων ασθενών αποδίδεται στην αυξημένη συχνότητα εμφάνισης καρδιαγγειακών συμβαμάτων, λοιμώξεων και νεοπλασιών στους ασθενείς αυτούς. Η αθροιζόμενη εμπειρία στη νεφρική μεταμόσχευση και κυρίως η εισαγωγή των νεότερων ανοσοκα- τασταλτικών φαρμάκων επέτρεψε τη σημαντική βελτίωση της βραχυπρόθεσμης επιβίωσης του νεφρικού μοσχεύματος και του ασθενή, χωρίς όμως να βελτιωθεί ανάλογα και η μακροπρόθεσμη επιβίωση τους. Ο θάνατος του ασθενή με λειτουργικό μόσχευμα είναι μεταξύ των κυριότερων αιτιών απώλειας του νεφρικού μοσχεύματος σε ποσοστό έως και 40%. Η πρόληψη και η θεραπεία των κύριων αιτιών θανάτου των μεταμοσχευμένων ασθενών καθώς και της χρόνια νεφροπάθειας του μοσχεύματος αποτελούν τους κύριους στόχους στην προσπάθεια βελτίωσης της συνολικής έκβασης της νεφρικής μεταμόσχευσης.