dialysis living

Τεύχος 28

Δαρδαμάνης Μάνθος
Διευθυντής, Νεφρολογικό Τμήμα, Γενικό Νοσοκομείο Πρέβεζα

Η κλινική εικόνα της αναιμίας της ΧΝΝ δεν διαφέρει σημαντικά από εκείνη κάθε άλλης αιτιολογίας. Η κύρια διαφορά εντοπίζεται στην έναρξη της εμφάνισης της στα πλαίσια της εξέλιξης της νεφρικής βλάβης (ΕΝΒ), παραμένει δε η κύρια επιπλοκή σε όλη την πορεία της νόσου. Η μειωμένη παροχή Ο2 στους ιστούς οδηγεί σε σειρά διαταραχών από διάφορα συστήματα, καθώς και σε μια προσπάθεια του οργανισμού να αμβλύνει την υποξία με αντιρροπιστικούς μηχανισμούς [(αύξηση της καρδιακής παροχής, ανακατανομή του αίματος από το δέρμα στα εσωτερικά όργανα, ευκολότερη αποδέσμευση του O2 από την αιμοσφαιρίνη (Hb)]. Σε βαριά αναιμία, η γλοιότητα του αίματος μπορεί να ελαττωθεί μέχρι και στο 1,5 (γλοιότητα νερού = 1,0), ενώ η φυσιολογική της τιμή είναι περίπου 3,0 (τρεις φορές μεγαλύτερη από τη γλοιότητα του νερού. Η αυξημένη καρδιακή παροχή αντισταθμίζει, κατά ένα μέρος, πολλές από τις επι- πτώσεις της αναιμίας, επειδή, παρά το γεγονός ότι κάθε μονάδα όγκου αίματος μεταφέρει μικρά μόνο ποσά οξυγόνου, ο ρυθμός της αιμάτωσης των ιστών μπορεί να αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αποδίδονται σχεδόν φυσιολογικές ποσότητες οξυγόνου. Μολαταύτα, όταν το άτομο αρχίζει να επιτελεί μυϊκό έργο, η καρδιά δεν είναι σε θέση να αντλεί πολύ μεγαλύτερα ποσοστά αίματος από αυτά που ήδη παρέχει. Κατά συνέπεια, κατά τη διάρκεια μυϊκής δραστηριότητας, η οποία αυξάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις απαιτήσεις σε οξυγόνο, προκαλείται βαριά υποξία των ιστών, συχνά δε και οξεία καρδιακή ανεπάρκεια. Η κλινική έκφραση όλων αυτών των διαταραχών και των προσαρμοστικών μεταβολών του οργανισμού αποτελεί και την κλινική εικόνα της αναιμίας (Πίν. 1). Οι ασθενείς με ΧΝΝ ανέχονται καλύτερα την αναιμία, συγκριτικά με εκείνους που πάσχουν από σοβαρότερης μορφής αναιμία, άλλης αιτιολογίας. Αυτό οφείλεται στο ότι η μείωση του αιματοκρίτη (Ht) στους ασθενείς με ΧΝΝ είναι προοδευτική, παρέχοντας στον οργανισμό χρονικά όρια προσαρμογής.)

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Τεύχος 36

Dr M.A. Δαρδαμάνης
Διευθυντής, Νεφρολογικό Τμήμα, Γενικό Νοσοκομείο Πρέβεζας

Η πρώτη αναφερθείσα μέθοδος για την κάθαρση του αίματος ήταν η αφαίμαξη. Σε παπύρους αναφέρεται ότι η αφαίμαξη και η φλεβοτομή ήταν συνήθης πρακτική στην αρχαία Αίγυπτο. Σε τάφους βρέθηκαν νυστέρια και δοχεία συλλογής του αίματος (λήκυθοι) που χρησιμοποιούνταν γι αυτό το σκοπό. Λήκυθοι ήταν συνήθως κέρατα αγελάδας με τρύπες στα μυτερά σημεία, από τα οποία λαμβάνονταν το αίμα με εκμύζηση. Ο Ιπποκράτης (460-377 π.Χ), που έκανε δημοφιλή την αφαίμαξη κατά τους κλασσικούς χρόνους, έγραφε ότι “οι φλεβοτομές κατέχουν την πρώτη θέση προσέγγισης της θεραπείας” για μια μεγάλη σειρά παθήσεων όπως η επιληψία, η αποπληξία, η περιπνευμονία και οι πλευρικές λοιμώξεις. Η επέμβαση γινόταν συνήθως στο χέρι καθώς και σε άλλα τμήματα του σώματος που σχετίζονταν με το φλεγμαίνον ή πάσχον όργανο. Μερικές φορές κατά τη διάρκεια της θεραπείας αφαιρούνταν μεγάλες ποσότητες αίματος μέχρι λιποθυμίας του ασθενούς. Η ελληνική ιατρική επικράτησε στην αρχαία Ρώμη. Ο Κέλσος (53 π.Χ. - 7 μ.Χ.) θεώρησε την αφαίμαξη σαν τον κυριότερο τρόπο απομάκρυνσης τοξικών ουσιών από το σώμα, παρατηρώντας ότι αυτή χρησιμοποιούνταν σαν θεραπεία σε όλες σχεδόν τις ασθένειες. Ο Κέλσος περιέσφιγγε τα αγγεία ενώ συνεχιζόταν η αιμορραγία, σύμφωνος με την άποψη του Ιπποκράτη ότι η φλέβα πρέπει να ανοιχτεί στην ίδια μεριά με τη βλάβη, παρότι η αφαίμαξη από φλέβα του αντίθετου προς τη βλάβη χεριού, είχε γίνει ήδη της «μόδας».

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Τεύχος 32

Μάνθος Δαρδαμάνης
Νεφρολόγος, Διευθυντής Νεφρολογικό Τμήμα Γενικού Νοσοκομείου Πρεβέζης

Δέσποινα Μήσιου
Ειδικευόμενη Γενικής Ιατρικής

Το έλλειμμα σιδήρου (Fe) στον οργανισμό και η εξ αυτού προκύπτουσα αναιμία αναφέρεται για πρώτη φορά το 1500 π.Χ. στον αιγυπτιακό πάπυρο του Ebers, ενώ αντιμετώπιση της σιδηροπενικής αναιμίας με άλατα σιδήρου εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στα μέσα του 17ου μ.Χ. αιώνα στη Γαλλία. Οι ασθενείς με χρόνια νεφρική νόσο (ΧΝΝ) παρουσιάζουν κατά κανόνα αρνητικό ισοζύγιο σιδήρου. Τούτο οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Κατά πρώτον, σε ανεπαρκή πρόσληψη, γιατί πολλοί ασθενείς με ΧΝΝ λόγω μειωμένης όρεξης προσλαμβάνουν λιγότερο σίδηρο με την τροφή. Κατά δεύτερον, το ουραιμικό περιβάλλον επιφέρει μειωμένη απορρόφηση σιδήρου από το γαστρεντερικό λόγω της δράσης της εψιδίνης (hepsidin). Επιπρόσθετα, οι απώλειες σιδήρου στους ασθενείς με ΧΝΝ είναι μεγαλύτερες από ό, τι σε υγιή άτομα. Στα φυσιολογικά άτομα, οι ημερήσιες απώλειες στα κόπρανα είναι περί το 1 mg, ενώ στους αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς μπορεί να είναι 5 - 6 mg.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Παρέχεται πλήρης κατάλογος των συγγραφέων.
Παρακαλώ, επιλέξτε το επιθυμητό όνομα του συγγραφέα και θα εμφανιστούν όλες οι σχετικές δημοσιεύσεις ακριβώς κάτω από τη λίστα των συγγραφέων.