Θεραπεία της υποκαλιαιμίας
Τεύχος 30
Σπύρος Μιχαήλ
Διευθυντής Νεφρολογικού Τμήματος, Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Λαϊκό»
Η πλειονότητα των περιπτώσεων υποκαλιαιμίας οφείλεται σε μη αντικαθιστάμενες απώλειες Κ+ από το πεπτικό σύστημα και τους νεφρούς. Η θεραπευτική αντιμετώπιση στοχεύει: Στη μείωση των απωλειών Κ+, στην αποκατάσταση των αποθηκών Κ+, στην πρόληψη τοξικότητας από τη θεραπεία. Η από του στόματος χορήγηση αλάτων Κ+ αποτελεί τη θεραπεία εκλογής για τη συντριπτική πλειονότητα των ασθενών. Το KCI είναι το δραστικότερο άλας στην αντιμετώπιση των απωλειών Κ+. Συνήθως 20 mEq Κ+ την ημέρα από του στόματος αρκούν για την πρόληψη της υποκαλιαιμίας και 40-100 mEq Κ+ την ημέρα για την αντιμετώπισή της. Η διαιτητική πρόσληψη Κ+ συχνά είναι μη δραστική στην αντιμετώπιση των απωλειών Κ+. Ενδοφλέβια χορήγηση Κ+ απαιτείται σε μικρό ποσοστό ασθενών. Κατά την ενδοφλέβια χορήγηση Κ+ πρέπει να επιλέγεται περιφερική φλέβα, η συγκέντρωση του Κ+ στο διάλυμα να μην είναι μεγαλύτερη των 20 mEq/L, το διάλυμα αραίωσης να μη περιέχει γλυκόζη, ο ρυθμός έγχυσης να μην υπερβαίνει τα 20 mΕq/ώρα και η ημερήσια δόση να μην είναι μεγαλύτερη των 150 mEq. Η ανθιστάμενη στη θεραπεία υποκαλιαιμία απαιτεί προσδιορισμό της συγκέντρωσης του Mg2+ του ορού και αντιμετώπιση τυχόν ελλειμμάτων του.