dialysis living

Τεύχος 40

Ευαγγελία Ντουνούση
Νεφρολογικό Τμήμα Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων

Ανίλα Ντούνη
Νεφρολογικό Τμήμα Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων

Νικόλαος- Ανδρέας Αναστασόπουλος
Τμήμα Ιατρικής Σχολής Επιστημών Υγείας, Τομέας Παθολογίας

Η νεφρική μεταμόσχευση αποτελεί τη θεραπεία εκλογής για τους ασθενείς με χρόνια νεφρική νόσο τελικού σταδίου. Η αθροιζόμενη εμπειρία στη νεφρική μεταμόσχευση και κυρίως η εισαγωγή των νεότερων ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων επέτρεψε τη σημαντική βελτίωση της επιβίωσης του νεφρικού μοσχεύματος και του ασθενή. Οι κύριες κατηγορίες των ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων οι οποίες συμπεριλαμβάνονται στη θεραπεία συντήρησης των νεφρικών μοσχευμάτων είναι τα κορτικοστεροειδή, οι αναστολείς της καλσινευρίνης (CNI), κυκλοσπορίνη (CsA) και τακρόλιμους (FK506), ο αντιμεταβολίτης μυκοφαινολικό οξύ (ΜΡΑ) και οι αναστολείς της mTOR πρωτεΐνης (mTORi) ή αναστολείς σήματος πολλαπλασιασμού (PSI) [Rapamune-Sirolimus (SRL), Everolimus (EVR)].

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Τεύχος 8

Γ. Βέργουλας
Νεφρολόγος- Αναπληρωτής, Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής Μεταμοσχεύσεων, Π.Γ.Ν. Θεσσαλονίκης «Ιπποκράτειο»

Απόρριψη του μοσχεύματος μπορεί να θεωρηθεί μια σειρά ανοσολογικών γεγονότων κατά την οποία το μόσχευμα αναγνωρίζεται ως ξένο με αποτέλεσμα έκπτωση της νεφρικής λειτουργίας και δομική βλάβη του νεφρού. Παραδοσιακά, οι ερευνητές που μελετούν την απόρριψη εστιάζονται στην αναγνώριση των αλλοαντιγόνων του μοσχεύματος.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Τεύχος 28

Ευαγγελία Ντουνούση
Νεφρολόγος, Επιμελήτρια Β’, Νεφρολογική Κλινική Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων

Η νεφρική μεταμόσχευση αποτελεί τη θεραπεία εκλογής για τους ασθενείς με χρόνια νεφρική νόσο (ΧΝΝ) τελικού σταδίου και αδιαμφισβήτητα τη βέλτιστη επιλογή όσον αφορά στην επιβίωση των ασθενών αυτών. Παρά τη βελτίωση όμως της επιβίωσης των μεταμοσχευμένων ασθενών, το προσδόκιμο επιβίωσής τους παραμένει μικρότερο συγκριτικά με του γενικού πληθυσμού. Η αυξημένη θνητότητα των μεταμοσχευμένων ασθενών αποδίδεται στην αυξημένη συχνότητα εμφάνισης καρδιαγγειακών συμβαμάτων, λοιμώξεων και νεοπλασιών στους ασθενείς αυτούς. Η αθροιζόμενη εμπειρία στη νεφρική μεταμόσχευση και κυρίως η εισαγωγή των νεότερων ανοσοκα- τασταλτικών φαρμάκων επέτρεψε τη σημαντική βελτίωση της βραχυπρόθεσμης επιβίωσης του νεφρικού μοσχεύματος και του ασθενή, χωρίς όμως να βελτιωθεί ανάλογα και η μακροπρόθεσμη επιβίωση τους. Ο θάνατος του ασθενή με λειτουργικό μόσχευμα είναι μεταξύ των κυριότερων αιτιών απώλειας του νεφρικού μοσχεύματος σε ποσοστό έως και 40%. Η πρόληψη και η θεραπεία των κύριων αιτιών θανάτου των μεταμοσχευμένων ασθενών καθώς και της χρόνια νεφροπάθειας του μοσχεύματος αποτελούν τους κύριους στόχους στην προσπάθεια βελτίωσης της συνολικής έκβασης της νεφρικής μεταμόσχευσης.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Τεύχος 29

Παντελίτσα Καλλιακμάνη
Νεφρολόγος, Επιμελήτρια Α’, Νεφρολογικό Κέντρο, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών

Τα κορτικοειδή είναι αποτελεσματικά στην πρόληψη και στην αντιμετώπιση της απόρριψης του νεφρικού μοσχεύματος, όμως οι ανεπιθύμητες ενέργειες που σχετίζονται με αυτά είναι αρκετές. Ο στόχος της εφαρμογής πρωτοκόλλων με μειωμένη χορήγηση κορτικοειδών είναι η εξάλειψη ή η ελαχιστοποίηση των ανεπιθύμητων ενεργειών που σχετίζονται με τη λήψη τους, χωρίς ταυτόχρονα να αυξάνεται το ποσοστό οξείας απόρριψης ή απώλειας του νεφρικού μοσχεύματος. Σημαντικός αριθμός πρωτοκόλλων που δεν περιελάμβανε χορήγηση κορτικοειδών εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 2000, όταν 5% των ασθενών πήραν εξιτήριο μετά από μεταμόσχευση νεφρού χωρίς κορτικοειδή. Στη συνέχεια υπήρξε σταδιακή αύξηση των ασθενών στους οποίους χορηγήθηκαν ανοσοκατασταλτικά σχήματα χωρίς κορτικοειδή. Πρωτόκολλα χωρίς κορτικοειδή χρησιμοποιούνται συχνότερα σε λήπτες από ζώντα δότη και γενικότερα σε λήπτες χαμηλού ανοσολογικού κινδύνου. Η απόσυρση των κορτικοειδών σε ≥3 μήνες μετά τη μεταμόσχευση έχει συσχετιστεί με αυξημένη επίπτωση οξείας απόρριψης και απώλειας του μοσχεύματος, ενώ δεν διαπιστώνεται το ίδιο σε πρόσφατες μελέτες ταχείας διακοπής των Cs (PDP) (σε ≤ 7 ημέρες μετά τη μεταμόσχευση). Η χορήγηση θεραπείας επαγωγής σε τέτοια πρωτόκολλα φαίνεται να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο. Πλέον είναι διαθέσιμα αποτελέσματα από τυχαιοποιημένες ή μη μελέτες με χρόνο παρακολούθησης 5-7 έτη που δείχνουν ικανοποιητική επιβίωση και λειτουργία των μοσχευμάτων. Οι περισσότερες μελέτες έχουν γίνει σε χαμηλού ανοσολογικού κινδύνου ασθενείς, αλλά υπάρχουν και αναφορές με επιτυχή RDP σε παιδιά, έγχρωμους λήπτες, υπερευαισθητοποιημένους λήπτες ή λήπτες με πιθανότητα υποτροπής της βασικής νόσου.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Τεύχος 3

Αθανάσιος Βεργόπουλος
Dr. med., Msc, Ινστιτούτο Ιατρικής Ανοσολογίας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Charite-Mitte, University of Humbolt, Berlin

Hans-Dieter Volk
Professor Dr.med. Διευθυντής Ινστιτούτου Ιατρικής Ανοσολογίας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Charite-Mitte, University of Humbolt, Berlin

Petra Reinke
Professor Dr. med, Καθηγήτρια Νεφρολογίας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Charite-Virschow, University of Humbolt, Berlin

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Τεύχος 20

Η μη συμμόρφωση στην ανοσοκατασταλτική αγωγή αποτελεί απειλή για τη μακροπρόθεσμη επιβίωση του μοσχεύματος και έχει αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία των ασθενών. Στρατηγικές προκειμένου να βελτιωθεί η συμμόρφωση των ασθενών είναι απαραίτητες προκειμένου να οδηγηθούμε σε παράταση της επιβίωσης τόσο του μοσχεύματος όσο και του ασθενούς.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Τεύχος 28

John C. Papadimitriou
M.D., Ph. D., Professor of Pathology, Director, Surgical Pathology, Univercity of Maryland, Medical Center

Κλινικές, χειρουργικές και φαρμακολογικές εξελίξεις στο χώρο των νεφρικών μεταμοσχεύσεων εξαρτώνται σε σημαντικό βαθμό από τη μελέτη προγραμματισμένων βιοψιών των μοσχευμάτων ή των βιοψιών πρωτοκόλλου. Πολλές θεραπευτικές αποφάσεις βασίζονται στα αποτελέσματα των βιοψιών. Από το μεγάλο αριθμό των επιστημονικών άρθρων που αφορούν στις νεφρικές μεταμοσχεύσεις, το ένα πέμπτο περίπου περιλαμβάνει εκείνα με κλινικοπαθολογοανατομικές συσχετίσεις. Οι βιοψίες δεν μπορούν να ερμηνευτούν από μόνες τους. Για την ακριβή ιστολογική διάγνωση απαιτούνται επαρκείς κλινικές πληροφορίες. Η καταλληλότερη αντιμετώπιση του λήπτη του μοσχεύματος βασίζεται στην κατανόηση των λεπτών διαφορών της κλινικής και παθολογοανατομικής διάγνωσης, οι οποίες είναι αναγκαίο να αναδυθούν από τον παθολογοανατόμο και τον κλινικό γιατρό. Επιπλέον, εάν ο παθολογοανατόμος θεράπων γιατρός έχει τη δυνατότητα μελέτης της βιοψία από κοινού, μπορεί να ανταλλάξουν πολύτιμες πληροφορίες.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Τεύχος 5

Δ.Σ. Γούμενος
Επίκουρος Καθηγητής, Νεφρολογικό Κέντρο Περιφερειακό Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών, Ρίο

Η διαβητική νεφροπάθεια αποτελεί μια από τις επιπλοκές του σακχαρώδους διαβήτη, όπως ο αμφιβληστροειδοπάθεια, η νευροπάθεια και η περιφερική αγγειοπάθεια. Χαρακτηρίζεται από αύξηση της εξωκυττάριας θεμέλιας ουσίας του μεσαγγείου και από πάχυνση της βασικής μεμβράνης του σπειράματος. Εμφανίζεται σε ποσοστό ο 40% των ινσουλινοεξαρτώμενων διαβητικών και μπορεί να οδηγήσει σε χρόνια νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου περίπου 20 χρόνια μετά από την εμφάνιση του διαβήτη. Η διαβητική νεφροπάθεια αποτελεί το συχνότερο αίτιο νεφρικός ανεπάρκειας των νέων ασθενών που εντάσσονται σε πρόγραμμα εξωνεφρικής κάθαρσης σε πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και οι ΗΠΑ. Η νοσηρότητα και η θνητότητα των διαβητικών ασθενών με τελικού σταδίου νεφρική ανεπάρκεια είναι αυξημένο, συγκριτικά με άλλες ομάδες ασθενών που υποβάλλονται σε εξωνεφρική κάθαρση.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο