Τεύχος 38

Δρ. Ιωάννης Γ. Γριβέας
Διευθυντής Μονάδας Τεχνητού Νεφρού 401 ΓΣΝΑ, Επιστημονικός υπεύθυνος Μονάδας Χρόνιας Αιμοκάθαρσης «Νεφροιατρική», www.athens.nephrology.gr

Στην ουρολογική πρακτική υπάρχει μία σειρά από κλινικές οντότητες που οδηγούν σε σοβαρά προβλήματα του κατώτερου ουροποιητικού συστήματος. Το έντερο έχει χρησιμοποιηθεί ως αντικαταστάτης ουρητήρα ή/και ουροδόχου κύστεως σε πολλές των περιπτώσεων. Ιστορικά η πρώτη προσπάθεια εκτροπής της πορείας των ούρων έγινε με τη δημιουργία μίας οδού επικοινωνίας μεταξύ του εντέρου και των ουρητήρων. Σ’ αυτές τις πρώτες χειρουργικές πρακτικές χρησιμοποιήθηκε ο πρωκτός ως μηχανισμός εγκράτειας των ούρων. Η εμφάνιση ουρητηρικών στενώσεων, η δημιουργία λίθων, τα συχνά επεισόδια λοιμώξεων με συνοδό σήψη και περιτονίτιδα οδήγησαν σε υψηλά ποσοστά θνητότητας. Σε κλινικό επίπεδο η ακράτεια έγινε συχνό φαινόμενο. Ο βασικότερος λόγος για όλα τα παραπάνω προβλήματα είναι ότι το έντερο δεν είναι «κατασκευασμένο» για να αποτελεί τμήμα της ουροφόρου οδού. Η βελτίωση των χειρουργικών τεχνικών και η πιο ολοκληρωμένη υποστηρικτική φροντίδα (καλύτερα αντιβιοτικά, σωστότερη χρήση των υγρών κ.ά) έχουν αυξήσει το προσδόκιμο επιβίωσης ασθενών με κάποιας μορφής ουρητηρο-εντεροστομία και διεύρυναν το εύρος των εφαρμογών της σ’ όλες τις ηλικίες των ασθενών.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο