Αίτια νοσηρότητας και θνητότητας στην αντιμετώπιση της αναιμίας της ΧΝΝ. Δόση EPO ή στάθμη ΗΒ;
Τεύχος 32
Πάνος Ν. Ζηρογιάννης
Νεφρολόγος, τ. Διευθυντής Νεφρολογικής Κλινικής Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Γ. ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ», Πρόεδρος Εταιρείας Διάδοσης Ιπποκρατείου Πνεύματος, Αθήνα
Σιμέλλα Προβατοπούλου
Οι κύριες κλινικές εκδηλώσεις των αρρώστων με χρόνια νεφρική νόσο (ΧΝΝ), πριν την ανακάλυψη της ΕΡΟ, ήταν η αναιμία, η οποία αντιμετωπιζόταν με συχνές μεταγγίσεις αίματος, και η επιδείνωση της ποιότητας ζωής. (Quality of life, QOL). Με την έναρξη της εφαρμογής της ΕΡΟ, στην κλινική πράξη, το 1989, η βασική οδηγία αφορούσε τη μερική διόρθωση της Hb στα 9-10 g/dL, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση των μεταγγίσεων, τη βελτίωση της QOL των αρρώστων αυτών, καθώς και τη μείωση της δευτεροπαθούς υπερφόρτωσης του οργανισμού με Fe. Παρόλα αυτά, οι αρχικές κλινικές μελέτες είχαν ως στόχο υψηλότερες τιμές Hb, με μέση τιμή >11 g/dL. Την ίδια περίοδο άρχισαν να εκδηλώνονται, όπως αναφέρει ο Besarab, οι πρώτες πιέσεις από τις φαρμακευτικές εταιρείες, οι οποίες επιχορηγούσαν τις κλινικές μελέτες, με κύρια συνισταμένη όχι την Hb στόχο, αλλά την ποσότητα της χορηγούμενης ΕΡΟ, τη συχνότητα και την οδό χορήγησής της, ώστε να εξασφαλιστεί η δυνατότητα της μεγαλύτερης δυνατής μέσης τιμής Hb στον άρρωστο σε χρόνια αιμοκάθαρση (ΧΑ).
