facebook 3 32linkedin 3 32

Η αμυλοείδωση στη νεφρολογική πρακτική

Τεύχος 40

Τζανάκης Ιωάννης
Διευθυντής, ΜΤΝ, Γενικό Νοσοκομείο Χανίων

Μαριάννα Ρουμπεδάκη
Νοσηλεύτρια ΤΕ, ΜΤΝ, Γενικό Νοσοκομείο Χανίων

Η αμυλοείδωση είναι μια σχετικά σπάνια επιπλοκή διαφόρων νοσημάτων. / Παρατηρείται μη αναστρέψιμη εναπόθεση αμυλοειδούς σε ποικίλους ιστούς και όργανα. / Το αμυλοειδές είναι μια ομοιογενής ινώδης πρωτεΐνη που όταν εναποτεθεί στα όργανα μπορεί να προκαλέσει αύξηση του μεγέθους αλλά και λειτουργικές διαταραχές και τελικά ανεπάρκειά τους. / Η αιτιολογία της αμυλοείδωσης δεν είναι ξεκάθαρη, με την έννοια ότι δεν είναι σαφές ποιοί ασθενείς με υποκείμενα νοσήματα θα αναπτύξουν αμυλοείδωση. / Η διάγνωση βασίζεται στην ιστολογική εξέταση των προσβεβλημένων οργάνων: με τη χρώση ερυθρό του Κογκό του υπό μελέτη ιστού, το αμυλοειδές φαίνεται πράσινο στο πολωμένο φως. / Η θεραπεία της αμυλοείδωσης βασίζεται κυρίως στην αντιμετώπιση του υποκείμενου αιτίου με τη λογική του περιορισμού της περεταίρω εξέλιξής της. / Στους αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς διαπιστώνεται μια ειδική μορφή αμυλοείδωσης που οφείλεται στην εναπόθεση β2 μικροσφαιρίνης. Σε αυτή την περίπτωση τυπικά προσβάλλονται οι αρθρώσεις και συχνά αναπτύσσεται σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα. /

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Η αντιμετώπιση του χρόνιου πόνου σε ασθενείς με αιμοκάθαρση

Τεύχος 15

Χ. Μπαλοδήμος
Γενικό Νομαρχιακό Νοσοκομείο Πύργου - Μονάδα Τεχνητού Νεφρού

Χ. Πετροπούλου
Γενικό Νομαρχιακό Νοσοκομείο Πύργου - Μονάδα Τεχνητού Νεφρού

Γ. Τριανταφύλλου
Γενικό Νομαρχιακό Νοσοκομείο Πύργου - Μονάδα Τεχνητού Νεφρού

Η εμφάνιση χρόνιου πόνου είναι συνήθης σε αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς, με ένταση η οποία κυμαίνεται από μέτρια έως σοβαρή, με αποτέλεσμα την δημιουργία πολλαπλών προβλημάτων στην ποιότητα ζωής των ασθενών αυτών. Το σημαντικότερο είναι όμως ότι με την έλλειψη δεδομένων που αφορούν την κλινική εμφάνιση όπως και την απουσία ερευνητικού ενδιαφέροντος, ο πόνος στην ομάδα αυτή των ασθενών αντιμετωπίζεται ανεπαρκώς. Στην ανασκόπηση αυτή θα γίνει αναφορά στην επιδημιολογία του χρόνιου πόνου, στις βασικές αρχές, και σε ορισμένα ενδιαφέροντα σημεία που αφορούν την αντιμετώπιση αυτού και τα οποία ίσως καταστήσουν πιο δραστική την αντιμετώπιση του σ' αυτή την κατηγορία των ασθενών.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Η δίαιτα ατόμου με διαβητική νεφροπάθεια πριν και μετά την ένταξη σε εξωνεφρική κάθαρση ή μεταμόσχευση

Τεύχος 20

Γεωργία Κ. Γερογιάννη
Νοσηλεύτρια ΤΕ, MSC, Εργαστηριακή Συνεργάτης Τ.Ε.Ι. Αθήνας, Μονάδα Τεχνητού Νεφρού Γ.Π.Ν. «Τζάνειο»

Σταυρούλα Κ. Γερογιάννη
Νοσηλεύτρια ΤΕ, Μονάδα Τεχνητού Νεφρού Π.Γ.Ν.Α. «Αλεξάνδρα»

Η διαβητική νεφροπάθεια αποτελεί μία από τις συχνότερες επιπλοκές του σακχαρώδη διαβήτη τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο και στην Ευρώπη. Το 20-30% των ατόμων με διαβήτη Τύπου Ι και Τύπου ΙΙ, μετά από διάστημα 10-20 ετών από την αρχική διάγνωση της νόσου παρουσιάζουν συμπτώματα διαβητικής νεφροπάθειας. Η διατροφή αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο στη θεραπευτική αντιμετώπιση της νεφροπάθειας του διαβήτη. Για το λόγο αυτό, οι οδηγίες σχετικά με θέματα υγιεινής διατροφής είναι συχνά απαραίτητες στα άτομα αυτά, δεδομένου ότι βρίσκονται στην ομάδα ασθενών υψηλού κινδύνου εμφάνισης ανορεξίας και υποθρεψίας. Παράλληλα, ο ρόλος του Νοσηλευτή Νεφρολογίας είναι πολύ σημαντικός στο σωστό σχεδιασμό του κατάλληλου διαιτολογίου και στην ενημέρωση και εκπαίδευση των ατόμων αυτών σχετικά με την ακριβή τήρηση του εκάστοτε διαιτολογικού σχήματος.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Η διαχείριση των απορριμάτων της αιμοκάθαρσης

Τεύχος 8

Γεωργαρά Δήμητρα
Προϊσταμένη Μονάδος Τεχνητού Νεφρού Γ.Ν. Κυπαρισσίας

Η διαχείριση των νοσοκομειακών απορριμμάτων αποτελεί τόσο για τα ελληνικά όσο και για τα Διεθνή δεδομένα αντικείμενο πρόσφατων μελετών ιδιαίτερου υγειονομικού ενδιαφέροντος, επειδή η ελλιπής τήρηση των κανόνων υγιεινής είναι δυνατόν να δημιουργήσει κινδύνους για το περιβάλλον και τη Δημόσια Υγεία. Η ασφαλής διαχείριση των μολυσματικών αποβλήτων από νοσοκομεία, ιατρεία, κλινικές, εργαστήρια, αποτελεί ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Η επάρκεια της αιμοκάθαρσης με μονή βελόνα

Τεύχος 9

Αγγελική Ζέρβα
Διευθύντρια Μονάδας Τεχνητού Νεφρού, ΓΝΝ Κυπαρισσίας

Η περιοδική αιμοκάθαρση απαιτεί κατά τη διάρκεια της συνεδρίας τη διατήρηση εξωσωματικής κυκλοφορίας, η οποία επιτυγχάνεται, υπό κανονικές συνθήκες, με την εισαγωγή δύο βελονών σε αυτόλογο τροποποιημένο αγγείο (fistula) ή μόσχευμα. Πολλές φορές προκύπτει αδυναμία στην τοποθέτηση δύο βελονών ή χρειάζεται η τοποθέτηση καθετήρα, για να πραγματοποιηθεί η αιμοκάθαρση, συνήθως αυτό συμβαίνει στην οξεία νεφρική ανεπάρκεια. Η χρήση αυτών των καθετήρων έχει βέβαια δώσει τη λύση στην περίπτωση έκτακτης ανάγκης στην οποία δεν υπάρχει η αγγειακή προσπέλαση ή είναι προβληματική η παροχή της. Όμως η χρήση τους παραμένει περιορισμένη, λόγω της «γνώμης» ότι η επάρκεια της αιμοκάθαρσης είναι μειωμένη. Επομένως αυτός ο τρόπος αιμοκάθαρσης περιορίζεται μόνο στους ασθενείς στους οποίους ή υπάρχει FAV η οποία δεν αποδίδει σωστά ή στην οξεία νεφρική ανεπάρκεια.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Η ιστορία της αιμοκάθαρσης

Τεύχος 36

Dr M.A. Δαρδαμάνης
Διευθυντής, Νεφρολογικό Τμήμα, Γενικό Νοσοκομείο Πρέβεζας

Η πρώτη αναφερθείσα μέθοδος για την κάθαρση του αίματος ήταν η αφαίμαξη. Σε παπύρους αναφέρεται ότι η αφαίμαξη και η φλεβοτομή ήταν συνήθης πρακτική στην αρχαία Αίγυπτο. Σε τάφους βρέθηκαν νυστέρια και δοχεία συλλογής του αίματος (λήκυθοι) που χρησιμοποιούνταν γι αυτό το σκοπό. Λήκυθοι ήταν συνήθως κέρατα αγελάδας με τρύπες στα μυτερά σημεία, από τα οποία λαμβάνονταν το αίμα με εκμύζηση. Ο Ιπποκράτης (460-377 π.Χ), που έκανε δημοφιλή την αφαίμαξη κατά τους κλασσικούς χρόνους, έγραφε ότι “οι φλεβοτομές κατέχουν την πρώτη θέση προσέγγισης της θεραπείας” για μια μεγάλη σειρά παθήσεων όπως η επιληψία, η αποπληξία, η περιπνευμονία και οι πλευρικές λοιμώξεις. Η επέμβαση γινόταν συνήθως στο χέρι καθώς και σε άλλα τμήματα του σώματος που σχετίζονταν με το φλεγμαίνον ή πάσχον όργανο. Μερικές φορές κατά τη διάρκεια της θεραπείας αφαιρούνταν μεγάλες ποσότητες αίματος μέχρι λιποθυμίας του ασθενούς. Η ελληνική ιατρική επικράτησε στην αρχαία Ρώμη. Ο Κέλσος (53 π.Χ. - 7 μ.Χ.) θεώρησε την αφαίμαξη σαν τον κυριότερο τρόπο απομάκρυνσης τοξικών ουσιών από το σώμα, παρατηρώντας ότι αυτή χρησιμοποιούνταν σαν θεραπεία σε όλες σχεδόν τις ασθένειες. Ο Κέλσος περιέσφιγγε τα αγγεία ενώ συνεχιζόταν η αιμορραγία, σύμφωνος με την άποψη του Ιπποκράτη ότι η φλέβα πρέπει να ανοιχτεί στην ίδια μεριά με τη βλάβη, παρότι η αφαίμαξη από φλέβα του αντίθετου προς τη βλάβη χεριού, είχε γίνει ήδη της «μόδας».

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Η κατάθλιψη στους αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς

Τεύχος 42

Μωϋσιάδου Ευαγγελία
Νοσηλεύτρια Π.Ε. MSc, PhD, Προϊσταμένη Μονάδας Τεχνητού Νεφρού Αμαλία Φλέμιγκ

Μαντουλίδης Νικόλαος
Νοσηλευτής Μονάδας Τεχνητού Νεφρού Αμαλία Φλέμιγκ

Μπαλαουί Αλέξιος
Ειδικευόμενος Νεφρολόγος Ιατρός Μονάδας Τεχνητού Νεφρού Αμαλία Φλέμιγκ

Λουκάς Γεώργιος
Ειδικευόμενος Νεφρολόγος Ιατρός Μονάδας Τεχνητού Νεφρού Αμαλία Φλέμιγκ

Μιχαλόπουλος Αναστάσιος
Νεφρολόγος

Σύμφωνα με το DSM-IV, η κατάθλιψη ανήκει στις Διαταραχές της Διάθεσης και προσδιορίζει τη Μείζονα Καταθλιπτική Διαταραχή μέσω κριτηρίων, τα οποία θα πρέπει να πληρεί ο ασθενής. Το κύριο κριτήριο είναι η ύπαρξη δύο ή περισσοτέρων μειζόνων καταθλι πτικών επεισοδίων και τα διαγνωστικά κριτήρια είναι τα εξής: Καταθλιπτική διάθεση ή και απώλεια ενδιαφέροντος ή ευχαρίστησης σε δραστηριότητες της ζωής για τουλάχιστον 2 εβδομάδες και τουλάχιστον πέντε από τα ακόλουθα συμπτώματα που προκαλούν κλινικά σημαντική βλάβη στην κοινωνική ζωή, την εργασία ή άλλους σημαντικούς τομείς της καθημερινότητας.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Η μεσογειακή διατροφή στους ασθενείς με ΧΝΝ τελικού σταδίου υπό αιμοκάθαρση

Τεύχος 49

Τζανακάκης Μιχαήλ
Νεφρολόγος, ΜΤΝ ΓΝ-ΚΥ Νάξου

Το σώμα μας έχει τη δυνατότητα να αυτοθεραπεύεται. Ύψιστη σημασία έχουν: η διατροφή, η κίνηση, το περιβάλλον, ο τρόπος ζωής και ο τρόπος σκέψης - Ιπποκράτης 460-377 π.Χ.

Η σωστή διατροφή προάγει την υγεία και είναι συνδεδεμένη με την εξέλιξη πολλών παθήσεων. Στην αρχαία Ελλάδα η διατροφή βασίζονταν στα κύρια γεωργικά προϊόντα, όπως κριθάρι, σιτάρι, κρασί, λάδι και ελιές, ενώ ανάλογα με την οικονομική δυνατότητα εμπλουτιζόταν το τραπέζι τους με φρούτα, μέλι, όσπρια (κυρίως ρεβίθια, φακές, φασόλια, μπιζέλια, κουκιά) και κρέας. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν λιγοδίαιτοι και πίστευαν ότι η σωστή ισορροπία στη διατροφή τους προάγει την υγεία.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ.